Annet was er eigenlijk al zeker van dat ze Blackstar zou moeten laten gaan. Met pijn in het hart, maar de Tinker-merrie had zo'n ernstige vorm van artrose, dat de situatie hopeloos leek. Tot Annet op advies van een stalgenootje GlucoHorse begon te voeren.

Mijn paard is een Tinker, die luistert naar de naam Blackstar. Haar leeftijd is onbekend, maar toen ze net in Nederland was werd ze geschat op acht tot negen jaar, wat betekent dat ze in 1995 zou moeten geboren zijn. Zelf heb ik een sterk vermoeden dat Blackstar toch ouder is. Ze werd door een handelaar uit Engeland geïmporteerd, maar ondertussen heb ik de merrie zelf al zeven jaar.

Met Blackstar heb ik een aantal heerlijke jaren beleefd, waarin ze nooit kreupel was, of ook maar iets mankeerde. De problemen begonnen echter in augustus 2006. Ze liep niet lekker, stokkreupel wil ik niet zeggen, maar zeker ook niet écht goed. Veearts erbij gehaald uiteraard, en haar laten onderzoeken. Hoeven netjes bekeken en geprikt, niks aan de hand. Geen warme hoeven, geen warme benen, dus ja, wat is het dan wél ? Dan maar een buigproef, en kijken hoe ze daar op reageert. Eén minuut voorvoet in de houding gedaan en dan wegdraven, en oh wat was dat slecht. Ze lag nog net niet op haar snuit. Toch ook haar andere voorbeen maar doen, maar deze iets minder streng. En ja hoor, hetzelfde verhaal. Wegdraven en bijna op haar snuit van het kreupelen. Goed overleg met de veearts en die vermoedde een peesontsteking, maar om dat zeker te weten wilde ze wel graag dat ik naar de kliniek toe ging. Geen enkel probleem, en een afspraak gemaakt bij de kliniek voor verder onderzoek. Een week later konden we terecht.

Weer alles van voren af aan natuurlijk, buigproeven (en weer kreupelen), uitverdoven om te weten waar de pijn zit, en röntgenfoto's maken. Als de brave dame die ze is, liet Blackstar alles gewillig over zich heen komen. Uitslag van de foto's, de merrie heeft geen peesontsteking maar wél artrose. Oei, dat had ik niet verwacht. Maar goed, wat kan er aan gedaan worden en wat is voor haar van belang ? Ze moest een speciaal aluminium ijzertje (rollover) onder haar voorhoeven, en daarna boxrust met de komende zes weken een stapschema. Daarna terug komen om te kijken of ze verbeterd was, en eventueel weer dezelfde ijzertjes eronder.

Zes weken later gingen we terug. En inderdaad, Blackstar was verbeterd in haar lopen. Weer nieuwe ijzertjes eronder, en weer afwachten. Maar helaas, na vijf dagen lag er al één ijzer af. Het tweede heb ik er door de hoefsmid ook maar laten afhalen. Hij zou later op de week terugkomen om de ijzers er opnieuw onder te zetten. Dat was gelukkig niet nodig, want Blackstar bleef netjes lopen.

Jammer genoeg bleef dat niet duren. Anderhalf jaar later ging het toch weer slechter en slechter met Blackstar. Heb er dus weer een veearts bij gehaald, en het hele verhaal uitgelegd. Hij heeft een minibuigproefje gedaan, en het was nog slechter dan de vorige keren. Ik vond het verschrikkelijk om haar zo te zien lijden tijdens de proef. De veearts heeft mij opnieuw doorgestuurd naar de kliniek, om te bekijken of haar artrose misschien zoveel verslechterd was dat dat deze kreupelheid zou kunnen verklaren. Na veel nadenken heb ik gekozen voor een andere kliniek, waarom weet ik niet, maar ik wou niet meer terug naar mijn eerste keus van toen.

Afspraak gemaakt, en ik kon de volgende week komen voor onderzoek. Eerst weer laten lopen op de harde en zachte volte, buigproefjes gedaan en de specialist zag ook, net als ik, dat alles slecht was. Weer röntgenfoto's laten maken uiteraard. En dan is het wachten tot je naar binnen geroepen wordt voor de uitslag. Nou, ik zag al aan zijn gezicht dat het niet veel goeds was. Hij viel metéén met de deur in huis. "Het is dat ik jouw paard net heb zien lopen, maar aan de hand van deze foto's had ik nooit gedacht dat ze überhaupt nog één pas kon verzetten. Zo erg is haar artrose op dit moment. Ze heeft amper nog ruimte tussen haar gewrichten, en de artrose zit eigenlijk overal in haar benen, op de ene plek meer dan de andere natuurlijk". Poeh, dan schrik je toch heel hard, gaan alle alarmbellen rinkelen, sta je stijf van de zenuwen en probeer je heel hard om niet te gaan huilen. Maar ja, er moet natuurlijk wel nagedacht worden over de eventuele behandelingen of beslissingen die genomen moeten worden. Dan ga je in gesprek met de specialist. Er kon een behandeling gestart worden met injecties direct in haar gewrichten (ze zou er vijf krijgen). Die behandeling kon wél, maar ook niet aanslaan. Sloeg het aan, dan wist men niet hoe lang het effect zou duren. Dat kon twee weken, twee maanden of misschien zelfs twee jaar zijn. Sloeg het niet aan, dan zag de specialist geen andere mogelijkheid meer en was het einde verhaal. Ik wou de injecties heel graag proberen, en die heeft ze toen ook gekregen. Na vier weken zou Blackstar terug moeten komen om te controleren of de behandeling geholpen had. In die vier weken had ik niet echt het gevoel van, ze loopt super en het is helemaal aangeslagen, maar je weet nooit. Na vier weken terug naar de kliniek, en weer laten lopen op de voltes voor controle. De specialist vond haar wel iets verbeterd, maar niet dusdanig dat die injecties helemaal hun werk hadden gedaan. Dat was een hele grote domper natuurlijk.

Ik had voor mezelf besloten, als ze deze zomer doorkomt, ze blijft zoals ze nu loopt (niet rad, maar ook niet stokkreupel), en ze is nog gewoon lekker paard en geen zielig hoopje ellende, dat ze dan de winter nog door mocht en komende zomer nog lekker paard mocht zijn op de wei, en dat het dan genoeg zou zijn. Ik wilde niet dat ze teveel pijn zou gaan lijden, dat is niet eerlijk en heeft ze niet verdiend. Ondertussen was ik wel al gestart met een voedingssupplement (gelatinaat) nadat ik de tweede keer van de kliniek af kwam. Tijdens de winter die daarop volgde ging alles eigenlijk prima, mocht zeker niet klagen over haar lopen en haar humeur. Maar aan het eind van de winter, zo rond februari-maart, begonnen de problemen opnieuw. Blackstar ging steeds korter lopen, maakte niet uit op welke ondergrond, en ze was zichzelf niet meer. Uiteraard wist ik dat dit zou kunnen gebeuren, maar het kwam toch zeer hard aan.

Ik was al op zoek naar de beste methode om haar naar de eeuwige groene weides te laten gaan, maar gelukkig kwam er toen een nieuw stalgenootje op stal. We raakten aan de praat, en ze vroeg mij, "waarom zoek je niet een ander soort supplement speciaal voor artrose, want wat ze nu krijgt is daar niet voor geschikt. Dat is voor aanvulling, zodat ze minder kans hebben op artrose, maar niet voor paarden met zware artrose". Daar had ze wel gelijk in. We zijn gaan rondspeuren op het internet naar wat nu én de goedkoopste oplossing was, én terzelfdertijd goed zou helpen voor mijn merrie. Van alles doorgelezen, het ene verhaal nog mooier dan het andere. Dit middel bevat duivelsklauw, en dat middel weer niet, en ga zo nog maar een uurtje door voor je alles hebt uitgespit. Ik wou absoluut geen verdovingsmiddels (duivelsklauw) in het supplement, hier ben ik pertinent op tegen.

Annet en Blackstar. Annet : "Dit is een foto van 20 september 2010, toen ik er voor het eerst weer op zat. Ik was toen net iets langer dan een maandje Glucohorse aan het geven. Daar zie je hoe ruim ze nu loopt. Netjes met haar achterhoef in de voorhoef tredend, normaal gesproken was het anderhalf of zelfs twee hoeven achter de voorhoef dat ze haar achterhoef neerzette, zó kort dat ze liep van de pijn en stramheid".

Op die manier kwamen we bij GlucoHorse terecht. Ik heb op mijn gemak alle verhalen gelezen, en me verbaasd over de resultaten. Had echt nooit verwacht dat dat zou kunnen. Maar ja, dan ga je toch wel denken, dat zijn verkoopverhaaltjes, en dat kan nooit waar zijn, en zo sterk verbeteren kan niet want het is toch zware artrose, en, en, en... Ik had wel honderden gedachten met dat kan nooit en dat is nep. Ik bleef achterdochtig tot stalgenootje (inmiddels hele goede vriendin) tegen me zei, "waarom probeer je het niet gewoon ? Bestel zes potten en blijf die geven tot ze op zijn. Als het dan niet helpt kan je haar nog altijd laten hemelen, maar dan heb je het in ieder geval geprobeerd, en zit je nooit met het idee van had ik maar zus of had ik maar zo". Dus toch maar besteld in augustus 2010, en binnen drie dagen had ik de potten in huis (zo snel al !!). Ik heb eerst alles gelezen, en bekeken hoeveel Blackstar moest hebben per dag. Daar was ik inmiddels uit, maar toch had ik nog één vraag, en die heb ik aarzelend naar Glucohorse gestuurd. Diezelfde dag nog kreeg ik antwoord, en kon ik met een gerust hart GlucoHorse gaan geven.

Binnen één maand vertelde mijn vriendin dat ze zag dat mijn merrie ruimer liep dan twee maanden eerder. Dat wilde ik nog niet geloven, want je bent zo verblind door verdriet dat je dat niet ziet. Weekje later pushte ze mij om er weer eens op te stappen. "Alleen stappen om te kijken en te voelen, niks anders, dat kan toch geen kwaad voor je merrie ?". Ben er die week nog opgegaan en ze voelde beter en ruimer dan vóór ik Glucohorse gebruikte. Ik heb zitten huilen op mijn paard van geluk. Ik was gelijk helemaal om, het kon dus tóch en die verhalen op het internet zijn geen spookverhalen. Heb toen ook gelijk een drafje geprobeerd en heb nog meer zitten brullen, en uiteraard ook een hele grote lach op mijn gezicht gehad. Deze lach heeft echt een heleboel dagen op mijn gezicht gestaan, kon er echt letterlijk niet vanaf geslagen worden.

De toekomst is weer rooskleurig, ik hoef Blackstar niet in te laten slapen, ik krijg nog meer tijd met mijn merrie. Alleen maar door Glucohorse te geven, heb ik mijn grote trots, mijn rots in de branding en mijn allerbeste maatje nog in mijn leven. Wij maken weer buitenritten van een dik uur door de bossen en over het strand in een volle draf en flinke stukken galop. Wij hebben weer lol tijdens deze ritten. Ze heeft haar typische Blackstar streekjes weer terug gevonden waar ik zo smakelijk om kan lachen en haar onnozele blikken die ze je toewerpt. Ik heb mijn paard weer terug, ze is van een zielig hoopje dat niks meer wilde en niks meer kon naar één brok energie toegegaan die weer vol in het leven staat. Ik ben echt dankbaar dat jullie er zijn en dat ik (wij) dit hebben gevonden.

Met vriendelijke groet,
Annet (Gorinchem, NL)